Bezsenne noce, postrafaelici siódmej dekady

Aparat z plasteliny, neo-fiksum-dyrdum, cyngielHelmutakrokolila – postrafaelityzm, czyli halogenek baroku, albo halucynogenek srebra. Jak zwał, tak zwał, jedno jest pewne – jakoś w tamtym czasie senne mary opętały fotograficzny peleton wielko- średnio- i lajkofociarzy (szukaj pod Bezsenne Noce i w obszernych zasobach kulturalnego internetu). Spektakularne manifestowanie zachwytu, podziwu i uznania dla ówcześnie aktywnych artystów, było dokładną odwrotnością dzisiejszego ubóstwienia szemranych celebransów życia towarzyskiego, zwanych „artystami” — jakby dawniejszy słownik zaszeregowania miał, jakimś cudem, automatycznie inkarnować w żałosnego pajaca samego Apollina z całą jego świetlistą furmanką i boskim zaprzęgiem.

)))

Hans und Helmut trinken wermut

Wśród kompozytorów, którzy przyznają, że twórczość Varesa miała na nich ogromny wpływ, znajdują się Harrison Birtwistle, Pierre Boulez, John Cage, Morton Feldman, Roberto Gerhard, Luigi Nono, Karlheinz Stockhausen, Iannis Xenakis, Frank Zappa oraz William Grant Still. Ale najbardziej znanym uczniem Varesa jest Chou Wen Chung (ur. 1923), kompozytor chińskiego pochodzenia. Spotkał on Varesa w 1949 roku i asystował mu w późniejszych latach. Po śmierci Varesa stał się egzekutorem nieruchomości kompozytora jak również zredagował i ukończył wiele jego dzieł. Obecnie pełni funkcję profesora na Columbia University. Innymi uczniami Varesa byli Colin McPhee i André Jolivet. Nieoczekiwanym wielbicielem Varesa okazał się znakomity zespół rockowo-jazzowy Chicago, którego pianista/klawiszowiec Robert Lamm napisał wiele hitów numer jeden inspirując się jego twórczością. Jako wyraz uznania, jedna z jego piosenek została nazwana A Hit by Varese.