Encyklopedie multimedialne PWN

Ambitne przedsięwzięcie – pierwsze, skrojone na taką skalę – wszystkie dziedziny wiedzy, Korpus Języka Polskiego, nowoczesna redakcja materiału, rozwijające aktywność użytkownika interfejsy, pokaźne nakłady i wreszcie – najbardziej markowy z markowych, wydawca. Jako projektant calego ambalażu, miałem przyjemność i satysfakcję zainicjować i prowadzić w pionierskim okresie ten nowy wowczas segment edycyjny PWN. Pozostaje kwestią sporną – i całe szczęście – czy pakować wiedzę w marne jałowce „kuszące” giercunkową tandetą, czy też szukać dojrzałej narracji, czerpiąc z nieprzebranych zasobów różnych szkół estetycznych i utalentowanych nowatorów, którzy najlepiej wiedzą, że nowatorskość to przede wszystkim rozumienie doświadczenia zaliczonego przez czas ubiegły. Wbrew nuworyszowskim halucynacjom nawet zacnych ludzi, którym Bozia poskąpiła „szkolonego oka”, jak mawiał nasz demiurg typografii Roman Tomaszewski.

Poligon poligraficzny

Do nadzwyczajnych obowiązków, które musiałem wciągnąć na grzbiet, była konieczność „edukowania” protagonistów multimedialnej komórki produkcyjnej, zalęgniętej – nie wiedzieć z jakiej przyczyny – 300 kilometrów od Warszawy. Ci entuzjaści metalizowanych folii, wytłoczeń, polietylenów i innych poligraficzno-introligatorskich ekskrementów „nowoczesności”, stali na stanowisku, że muszą błysnąć. No i błysnęli, oczywiście kosztem dizajnera – zapamietaj, NIGDY odwrotnie. Musiałem przejść ciężką próbę adaptacji projektów do druku na podłożach specjalnych, często z poddrukami pod właściwe triady i warstwy specjalne, co wymagało nie tylko ręcznych separacji, ale – przede wszystkim – skutecznego WYOBRAŻENIA sobie końcowego efektu, za co przecież nikt by w Polsce nie zapłacił, no, bo jak to ująć na fakturze? Wizjonerstwa nigdy się tutaj nie ceniło...